In Duitsland schokte een rechtszaak begin jaren tachtig het land en meer dan veertig jaar later verdeelt een zaak de publieke opinie nog steeds. Het gaat om de zaak van Marianne Bachmeier, een moeder die midden in de rechtszaal een pistool trok en de moordenaar van haar zevenjarige dochter koelbloedig executeerde. Tussen tragedie, gerechtigheid en wraak in, blijft dit verhaal een van de meest betekenisvolle in de Duitse geschiedenis.
De moord op de kleine Anna
In 1980 verliet de zevenjarige Anna haar ouderlijk huis na een ruzie met haar moeder. Ze ontmoette de 35-jarige Klaus Grabowski, een ex-zedendelinquent met een strafblad voor kindermisbruik. Grabowski hield het meisje enkele uren vast in zijn appartement voordat hij haar wurgde en haar lichaam in een plastic zak verstopte. De misdaad leidde tot nationale verontwaardiging.
Het proces dat in een tragedie verandert.
Twee jaar later kwam de zaak voor de rechter. In de rechtszaal luisterde Marianne Bachmeier, Anna’s moeder, naar de details van de misdaad. Overmand door verdriet trok ze plotseling een pistool en loste zeven schoten. Zes van de schoten raakten Grabowski, die op slag dood was, voor de ogen van de aanwezige rechters, advocaten en journalisten.
Er brak onmiddellijk chaos uit in de rechtszaal. De moeder deed geen poging om te vluchten. Ze liet zich arresteren, bleef roerloos staan en staarde voor zich uit. De Duitse media noemden haar meteen de « wraakzuchtige moeder ».
Een verdeeld Duitsland
Vanaf het begin was het land verdeeld. Voor sommigen belichaamde Marianne de pijn van een moeder die geen gerechtigheid kreeg en wraak zocht voor haar dochter. Voor anderen opende ze de gevaarlijke deur naar eigenrichting. Het debat kreeg nationale betekenis.
In 1983, na twee jaar procesvoering, werd het vonnis uitgesproken. Marianne werd schuldig bevonden aan doodslag en illegaal wapenbezit. Ze werd veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf, maar zat er slechts drie uit voordat ze werd vrijgelaten.
Peilingen uit die tijd lieten zien dat de publieke opinie sterk verdeeld was: sommigen vonden de straf te streng, anderen te mild.
Tussen pijn en voorbedachten rade
Het leven van Marianne Bachmeier was al getekend door diepe wonden. Haar vader was lid geweest van de Waffen-SS, ze had zelf misbruik meegemaakt en twee van haar kinderen afgestaan voor adoptie voordat ze Anna, haar derde dochter, alleen opvoedde.
Jaren later, in 1995, erkende ze dat haar acties niet puur impulsief waren geweest. Ze gaf toe dat ze ze had voorbereid en verklaarde dat ze wilde voorkomen dat Grabowski de nagedachtenis van haar dochter verder zou bezoedelen in de rechtbank.
Een tragisch einde
Na haar vrijlating probeerde Marianne haar leven weer op te bouwen, ver weg van de publieke aandacht, maar de tragedie bleef haar achtervolgen. In 1996 overleed ze op 46-jarige leeftijd aan kanker.
Haar verhaal blijft een van de belangrijkste in de Duitse geschiedenis en roept een universele vraag op: hoe ver kan een rouwende moeder gaan, en waar ligt de grens tussen gerechtigheid en wraak?
