Ik dacht dat ik alles al had meegemaakt wat een moeder kan meemaken. Dan is het tijd om de roest eruit te halen… nog steeds… het zit er middenin.
Maar ik weet niet wat het geluid van jou was.
Op de dag dat mijn dochter overleden, nam ze een deel van mij met zich mee. Uiteindelijk is er een enorme angst: van angst om haar kinderen te zien opgroeien zonder haar armen, zonder haar stem, zonder haar liefde.
Dus ik deed het enige wat ik kon doen… ik hield ze stevig vast.
Vandaag sta ik vroeg op, kook ik, was ik ze, vouw ik de was op, troost ik ze, vertel ik verhalen en probeer ik te glimlachen, ook al breek ik vanbinnen.
Er zijn dagen dat ik sterk ben. En dan is het tijd om het te zien… volhoud.
Wil je een enorme moeder opnieuw maken, dan is het niet gemakkelijk. Maar als ik in hun ogen kijk, weet ik dat ik niet mag opgeven.
Mocht u dit bericht ontvangen hebben, dan vraag ik u om iets kleins:
laat een zegen achter. Een woord vriendelijk. Nu is het er, maar dat kan niet.
Soms is een beetje vriendelijkheid van buitenaf precies wat ons helpt om de dag door te komen.
Je kunt de inhoud van deze pagina bekijken.