Ga onmiddellijk uit mijn zicht. De muziek was luid. Het was een prachtig, meeslepend geluid, gespeeld door een strijkkwartet op een verhoogd wit podium. Honderden gasten, allen in hun mooiste kleren, hoge glazen mousserende champagne omhoog. Als je luistert, worden sommige stengels in realtime verlicht, je kunt de muziek horen.
De lucht rook naar rozen en hard parfum. Er werd gezegd dat het de bruiloft van het jaar was. Er werd gezegd dat het een dag was waarop Grace eindelijk mevrouw Peter Andrews zou worden. Je hebt veel boog, en je kunt het in een andere kamer doen. Natuurlijk is het gemaakt met twee kleine stukjes, het is gekristalliseerd. Deze weg is perfect, het is hetzelfde dat overwint.
Ze hadden op deze dag gewacht. Ze hadden deze dag gepland. Toen hoorde ze een geluid dat er niet thuishoorde. Het was een schreeuw, een wanhopig, onaangenaam geluid. Grace’s perfecte glimlach verstijfde. Haar ogen vernauwden zich. Wat is dat? Er is geen risico op schade. Wat is wat? vroeg haar vriendin Brenda. Dat geluid. Dankzij het grote comfort van de locatie in het Palm Grove Resort kunt u profiteren van het stenen pad. De muziek werd wat zachter, de gasten draaiden zich om.
Ook al was het arm, het was een hoop gemak. Twee grote bewakers in lichtblauwe uniformen duwden iemand. Een klein, vies mannetje. “Ga terug!” riep een van de bewakers. “Maar alsjeblieft,” schreeuwde een dunne, verstoorde stem. « Alsjeblieft, ik moet hem gewoon zien. Hij is mijn vader. » Houd er rekening mee dat het bloed al is afgenomen. Zelfs als je stopt, zal het je in de toekomst pijn doen. « Het was onmogelijk. Het kon niet waar zijn. »
Let op: dit is het moment waarop u naar de nieuwe gasdeur gaat. “Wat is gisteren aan de hand?” vergulde ze. Haarsteel sneed door de lucht en de muziekstopste. Alle gasten draaiden zich om. Daar, op de grond, lag een jongen. Als je niet weet wat je zoekt, was het misschien beter geweest. Hij was mager, ook een skelet bedekt met huid. Zijn haar was vol vuil.
Je hebt geen kleren. Het waren gewon donkere, vervuilde vodden. Als je bloot hebt gegeven, kun je de modder in bloed stoppen. Hij was een stuk vuilnis. Hij was smerig. En hij verpestte haar bruiloft. ‘Alsjeblieft,’ fluisterde de jongen. Hijn keek op, zijn ogen wijd opengesperd met een wanhopige, waanzinnige blik. Hij hield een vies, verfrommeld stuk papier vast.
Het was een van haar trouwposters, die ze in de stad hadden betwist. ‘Die man,’ stamelde de jongen, ‘het papier.’ ‘Meneer Andrews, hij is mijn vader. Ik weet het zeker. Ik herinner mij hm. Alstublieft, je moet me laten zien.’ De bewakers keken beschaamd. ‘We proberen van hem af te komen, juffrouw,’ zei een van hen. Grace keek naar de jongen op de grond.
Nu kun je dit doen, probeer het enorme schild van de poster te overhandigen. Haar eerste laag van onvoorstelbare angst was verdwenen. Die had plaatsgemaakt voor een koude, scherpe woede. Hoe durf je dit te doen na al haar werk? Na al die jaren liet ze een lach ontsnappen. Het was geen vrolijk geluid. Het was een wreed, spottend geluid dat de gasten terugdeinzen.
‘Mijn vader,’ sneerde de eerste bewaker, de toon van Grace nabootste. « Denk je dat meneer Peter Andrews je vader is? Je moet wel gek zijn. » “Nee, hij is niet gek,” zei Grace, haar stem druipend van venijn. “Hij is gewoon een leugenaar en een dief.” De grijze vind je op de verfrommelde poster van de hand van de jongen. Laten we naar hem kijken, en we zullen naar de jonge mensen kijken.
‘Denk je dat je zomaar uit de goot kunt kruipen en je een weg kunt banen naar de bruiloft van een miljardair?’ ‘Nee,’ snikte de jongen. Hij zakte op zijn knieën, zijn hele lichaam trilde van zwakte en angst. Nee, alsjeblieft. Dat doe ik niet. Ik moet hem gewoon zien. Hier ga je naar mij. Dat weet ik zeker. Hij zal jou niet herkennen, want jij bent niets.’
Grace spugde. Als het om grunt gaat, is het witte shuim gevaarlijk dicht bij de blote voeten van de jongen terecht. Jij bent smerig. Wat moet ik doen? Pure smerigheid. De gasten zijn nu te mompelen begonnen. Ik zei dat het gratis was om het te vertellen. Ze keken met grote ogen toe. Grace was nog niet maar net begonnen. Het is wild en je kunt een aantal van deze dingen zien.
Ze wilde iedereen laten zien hoe sterk ze was, hoe onaantastbaar. Dit is de reden waarom er andere mensen zijn die wakker worden, dus zij zijn degenen die je ziet. ‘Waar wachten jullie nog op?’ beval ze, haar stem galmde van macht. ‘Ik wil hem weg hebben. Ontkleed zoom. Verdoof zoom met toren. Slaap hem gisteren weg als de straathond die hij is.’ Van bewakers verstandigden. Dit was zelfs voor hen extreem. Nu is het oké. ‘Het is maar een jongen. Hebben jullie mij gehoord?’ schreeuwde Grace.
Of nou, ik doof? Dit is alleen een beetje roestig. Pak hm. Doe het naakt. Van bewakers, bang hun baan te verliezen, gehoorzaamden. Als je jong genoeg bent om er zeker van te zijn, kun je je lente in de lente overdrijven, en je zult er blij mee zijn. Je moet ook wachten tot je ziet wat er gebeurt. De jongen schreeuwde, een rauw, oeroud gelluid van angst en pijn.
