Samantha Reed werkte al bijna zes jaar als nanny in Los Angeles, maar niets had haar voorbereid op wat ze in het gezin Adams aantrof. Toen ze de baan aannam, leek alles perfect: het elegante huis, de vriendelijke ouders en, het allerbelangrijkste, de vrolijke negen maanden oude jongen, Oliver. Zijn moeder, Emily, werkte lange uren als makelaar, terwijl zijn vader, Daniel, software-ingenieur was en voornamelijk vanuit huis werkte.
De eerste weken verliepen vlekkeloos. Samantha was dol op Oliver – zijn gegiechel vulde het stille huis en hij had het kalmste temperament dat ze ooit bij een baby had gezien. Maar toen begon ze dingen op te merken die niet helemaal klopten. Elke keer als ze zijn luier verschoonde, zag ze vage rode vlekjes op zijn dijen. Aanvankelijk dacht ze dat het uitslag was of misschien kwam het doordat de luier te strak zat. Maar de vlekjes zagen er niet uit als irritatie – ze hadden een vreemde vorm, bijna als vingerafdrukken.
Samantha Reed werkte al bijna zes jaar als nanny in Los Angeles, maar niets had haar voorbereid op wat ze in het gezin Adams aantrof. Toen ze de baan aannam, leek alles perfect: het elegante huis, de vriendelijke ouders en, het allerbelangrijkste, de vrolijke negen maanden oude jongen, Oliver. Zijn moeder, Emily, werkte lange uren als makelaar, terwijl zijn vader, Daniel, software-ingenieur was en voornamelijk vanuit huis werkte.
De eerste weken verliepen vlekkeloos. Samantha was dol op Oliver – zijn gegiechel vulde het stille huis en hij had het kalmste temperament dat ze ooit bij een baby had gezien. Maar toen begon ze dingen op te merken die niet helemaal klopten. Elke keer als ze zijn luier verschoonde, zag ze vage rode vlekjes op zijn dijen. Aanvankelijk dacht ze dat het uitslag was of misschien kwam het doordat de luier te strak zat. Maar de vlekjes zagen er niet uit als irritatie – ze hadden een vreemde vorm, bijna als vingerafdrukken.
Op een middag bracht ze het voorzichtig ter sprake bij Emily. Emily keek oprecht verbaasd, zelfs bezorgd, en beloofde het met de kinderarts te bespreken. Maar de week daarop merkte Samantha hetzelfde op: nieuwe vlekken, op andere plekken. Het patroon was te vreemd om te negeren.
En dan waren er nog de geluiden. Terwijl Oliver sliep, hoorde ze vaak voetstappen boven, ook al beweerde Daniel dat hij in zijn kantoor in de kelder aan het werk was. Op een keer ging ze even bij Oliver kijken en hoorde ze het zachte klikken van een deur die dichtging – vanuit de kinderkamer.
Haar onrust groeide uit tot angst. Op een ochtend, nadat ze weer een plekje had ontdekt – dit keer een kleine blauwe plek – nam ze een besluit. Ze kocht online een kleine camera, vermomd als luchtverfrisser, en plaatste die in een hoek van de kinderkamer.
Twee dagen lang gebeurde er niets ongewoons. Toen, op de derde middag, terwijl Oliver zijn middagdutje deed, bekeek ze de beelden op haar telefoon. Haar handen begonnen te trillen toen ze op afspelen drukte.
De eerste paar minuten was er niets anders te zien dan een slapende baby. Toen kraakte de deur open – langzaam, geruisloos. Een figuur stapte naar binnen. Samantha verstijfde. Het was niet Emily. Het was ook niet Daniel. Het was iemand anders – iemand die ze nog nooit eerder had gezien.
Haar adem stokte in haar keel toen de vreemdeling zich over de wieg boog.
De figuur was een vrouw, misschien eind vijftig, gekleed in een verbleekte jurk met bloemenprint. Haar bewegingen waren weloverwogen, bijna teder, toen ze zich voorover boog om Olivers gezicht aan te raken. Tot Samantha’s grote schrik knoopte de vrouw vervolgens het rompertje van de baby los en drukte iets kouds en metaalachtigs tegen zijn huid. Oliver jammerde zachtjes, maar huilde niet.
Samantha wilde in eerste instantie terug naar huis rennen, maar ze dwong zichzelf om te blijven kijken. De vrouw bewoog zich door de kamer alsof ze die door en door kende. Ze pakte Olivers speen op, snoof eraan en glimlachte flauwtjes – alsof ze een herinnering koesterde. Toen fluisterde ze iets wat de microfoon van de camera nauwelijks opving: ‘Je lijkt sprekend op hem.’
Die nacht sliep Samantha niet. Haar gedachten schoten alle kanten op: een buurman met een sleutel, een familielid dat ze nog nooit had ontmoet, een indringer met waanideeën. Maar de volgende ochtend zei Daniel terloops dat hij laat zou werken en dat Emily tot middernacht bij een bezichtiging zou zijn. De timing voelde… niet goed.
Ze besloot hen te confronteren, maar niet voordat ze nog twee camera’s had geïnstalleerd: één in de gang en één gericht op de voordeur.
De volgende avond, toen ze de nieuwe beelden bekeek, werd de waarheid nog vreemder. De mysterieuze vrouw verscheen opnieuw, maar ze kwam niet door de voordeur of de gang. Ze kwam uit de kelder.
Samantha’s bloed stolde. De kelder was Daniels werkruimte. Hij had haar uitdrukkelijk verteld dat het er « verboden terrein » was vanwege zijn vertrouwelijke projecten. Maar nu leek het erop dat er iets veel duisterders gaande was.
De volgende dag, toen Daniel boodschappen ging doen, sloop Samantha de trap af. De lucht was vochtig en zwaar, met een vage metaalgeur. Aan het einde van de trap vond ze een afgesloten deur met een klein toetsenbordje. Ze zag krassen rond het slot – alsof iemand had geprobeerd het van binnenuit te openen.
Ze deinsde snel achteruit, haar hartslag bonzend. Diezelfde avond belde ze anoniem de politie om een mogelijke inbreker te melden.
Toen de agenten arriveerden, leek Daniel kalm – zelfs meewerkend. Hij stond hen toe het huis te doorzoeken, inclusief de kelder. Ze vonden niets. De afgesloten deur, zo beweerde hij, leidde naar een oude opslagruimte. Hij gaf de code en opende de deur: lege planken, stof en een vage bleeklucht.
De politie vertrok. Samantha voelde zich vernederd, maar er klopte nog steeds iets niet. Waarom was de vrouw zo spoorloos verdwenen? Waarom zaten er de volgende dag nog steeds sporen op Olivers huid?
Dus liet ze de camera’s draaien. En twee nachten later zag ze eindelijk de waarheid.
De video begon zoals alle andere: de stille kinderkamer, Oliver die diep sliep. Toen, vanuit de hoek van het beeld, kraakte de kelderdeur weer open. Dezelfde vrouw kwam naar buiten, met een glazige blik en robotachtige bewegingen.
Maar deze keer volgde Daniël haar.
Samantha slaakte een luide kreet. Op de beelden sprak Daniel zachtjes, terwijl hij de vrouw bij de arm leidde. « Het is oké, mam, » fluisterde hij. « Je mag hem maar even zien. »
Mama.
Het besef trof Samantha als een mokerslag. De vrouw was geen onbekende – het was Daniels moeder. Later zouden politierapporten bevestigen dat het Eleanor Adams was, een voormalig psychiatrisch verpleegkundige die vijf jaar eerder was verdwenen nadat bij haar ernstige dementie was vastgesteld. Daniel had iedereen verteld dat ze in een verzorgingstehuis was overleden.
Maar dat had ze niet gedaan. Hij had haar in de kelder verborgen gehouden.
De beelden lieten zien hoe Daniel de kelderdeur opende en zijn moeder voorzichtig naar binnen leidde nadat ze de baby had aangeraakt. Voordat ze naar beneden gingen, keek Eleanor recht in de camera – alsof ze het op de een of andere manier wist. « Hij lijkt op mijn kleine Danny, » mompelde ze. « Laat ze hem niet meenemen. »
Samantha overhandigde de video de volgende ochtend aan de politie. Binnen enkele uren keerden agenten met een huiszoekingsbevel terug naar het huis. Achter een valse muur in de kelder ontdekten ze een kleine, geïmproviseerde woonruimte: een veldbed, oude foto’s en medische benodigdheden. Eleanor was daar, bang en verward, maar ongedeerd.
Daniel bekende dat hij het niet kon verdragen om zijn moeder weg te sturen na haar geestelijke achteruitgang. Hij had haar jarenlang verborgen gehouden en Emily wijsgemaakt dat ze was overleden. Eleanor sloop via een oude dienstgang naar boven om haar kleinzoon te zien wanneer Daniel niet keek – totdat Samantha’s camera’s alles aan het licht brachten.
Het verhaal verspreidde zich snel door de buurt. Emily vroeg kort daarna een scheiding aan en Daniel werd aangeklaagd voor wederrechtelijke vrijheidsberoving en belemmering van de rechtsgang. Samantha verliet het huis van de Adams voorgoed, maar ze bewaarde de kleine camera in de luchtverfrisser in haar la – een herinnering aan de dag waarop haar intuïtie een kind redde en een geheim aan het licht bracht dat voor ieders ogen verborgen lag.
