Op zoek naar een verleden dat we niet wilden zien.
De verkoop wordt uitgesteld. Ze duikt in de plaatselijke archieven, ondervraagt de dorpsoudsten en bladert door stoffige albums. Niets concreets, alleen fragmenten van verhalen en data die niet helemaal kloppen.
Vastbesloten om het te begrijpen, loopt ze op een dag een klein lokaal museum binnen. De conservator bekijkt de foto van de handtekening en zijn ogen vullen zich met emotie.
« Weet je… tijdens de oorlog graveerden sommige ambachtslieden die gedwongen waren meubels te maken, discreet hun naam erop. Een manier om te blijven bestaan, ondanks alles. »
Hij wijst haar een lade aan die tentoongesteld staat, gemarkeerd met de initialen van een man die zijn stempel had willen drukken.
Ze rilt. Wat als de signatuur van het dressoir precies dat was: een stil verhaal , onzichtbaar gemaakt onder lagen vernis?
Wat doe je als een eenvoudig meubelstuk getuige wordt van de geschiedenis?
Eenmaal thuis ziet ze niet langer een onhandig meubelstuk, maar een kostbare getuige. Elke keer dat haar blik op de handtekening valt, komen duizend vragen op:
Wie was deze man? Had hij een gezin? Heeft hij het overleefd?
En bovenal: is dit zijn meubelstuk… of zijn boodschap?
Moet ze het dressoir bewaren als een getransformeerd familiesymbool? Het aan een museum toevertrouwen zodat anderen deze herontdekte herinnering kunnen eren? Op zoek gaan naar nakomelingen om dit ontroerende aandenken aan hen terug te geven?
Een simpele kras is uitgegroeid tot een emotionele erfenis – zo’n erfenis die het leven soms onthult wanneer je, bijna per ongeluk, de lagen van stilte oplicht die zich over generaties hebben opgehoopt.
Soms dragen voorwerpen die wij als alledaags beschouwen, een verhaal in zich dat niemand ooit heeft durven vertellen.
