Soms denken we dat we ons leven door en door kennen. Een perfect geoliede routine, een man die aan al onze verwachtingen voldoet, twee kleine meisjes die veel te hard lachen, en dat geruststellende gevoel dat « alles goed is ». Clara, 36, dacht precies dat. Een eenvoudig leven in een klein Frans stadje, een rustige buurt, zondagen op de markt, filmavonden met de tweeling… Kortom, een plaatje.
En toen overleed zijn grootmoeder Elisabeth .
Geen plotselinge schok, maar eerder een zwaar verdriet, zo’n verdriet dat zich in je lichaam nestelt en elke kamer in een herinnering verandert. Het huis van zijn grootmoeder, op een heuvel omringd door hortensia’s, was zijn toevluchtsoord in zijn jeugd: de lavendelkoekjes, de verschillende kopjes, de geur van thee… een plek die sprak van liefde zonder een geluid te maken.
Julien , haar man, had echter maar één idee: verkopen. Snel.
Wanneer één zin alles verandert
« We hebben het geld nodig, niet de herinneringen. »
Aanvankelijk bleef Clara stil. Er waren amper drie dagen verstreken. Ze was diepbedroefd. En toch had ze het al met hem over « winstgevendheid », « verbouwingen » en « vertragingen ». Ze hield zichzelf voor dat hij gestrest was, dat hij het gezin wilde beschermen… je kent die excuses wel die we gebruiken als we verliefd zijn en de signalen niet willen zien.
Vervolgens houdt een buurvrouw, mevrouw Caron , haar nerveus tegen bij de poort.
« Als je maar had geweten wat je man hier deed… toen je grootmoeder nog leefde. »
En ze schuift een oude sleutel in haar hand. De sleutel van de zolder.
Op dat moment voelde Clara iets knappen. Geen bewijs. Nog niet. Maar een helder, koud voorgevoel: er is een verhaal dat me nog niet verteld is.
