« Neem alsjeblieft mijn hond niet mee. Het is alles wat ik heb. »
« Ik ben hier niet om hem mee te nemen. »
Op kerstavond vond een CEO en alleenstaande vader een klein meisje en haar hond slapend tussen het afval. De waarheid achter deze ontdekking schokte hem.
Het sneeuwde hard in New York en bedekte de koude, onherbergzame straten met een witte deken. Maar achter een chique restaurant, in een smal steegje bezaaid met gescheurde kartonnen dozen en kapotte vuilniszakken, sliep een klein meisje op de bevroren grond, dicht tegen een bruine hond aan die rilde van de kou.
Haar kleine armpjes omhelsden hem alsof hij de enige warmtebron was die haar nog restte in de wereld.
En dat is precies hoe Daniel Carter, een miljardair en CEO die erom bekend staat zijn werknemers zonder aarzeling te ontslaan, het zag.
Hij was net vertrokken van een liefdadigheidsgala waar hij terloops een half miljoen dollar had gedoneerd. Camera’s flitsten, handen werden uitgewisseld en de lof stroomde binnen. Maar ondanks alle drukte kon hij zichzelf er niet toe zetten om in de spiegel te kijken. Geld kon zijn zoon Adam niet terugbrengen, die drie kerstmissen eerder was overleden.
