Voordat hij een van de meest herkenbare gezichten in de actiefilmwereld werd, was hij verre van het gespierde imago dat we vandaag de dag kennen. Een dikke bril, een tenger figuur en een onverwachte passie voor klassiek ballet… Wie had ooit kunnen bedenken dat deze verlegen jongen ooit zou schitteren in Hollywood?
Jean-Claude Van Damme: het kind dat niemand ooit zou verdenken.
In de jaren 60 was Jean-Claude Van Damme in Brussel nog niet de toekomstige actieheld die hij zou worden. Als tenger en vaak ziekelijk kind was hij een makkelijk doelwit voor spot en pesterijen. Zijn dikke bril deed zijn toch al fragiele voorkomen geen goed. Maar juist deze fragiliteit legde de basis voor een buitengewoon lot.
Terwijl zijn klasgenoten hem plaagden, vond Jean-Claude troost in twee werelden die even onverwacht als levensreddend waren: klassieke muziek en dans.
Ballet: een verrassende… maar cruciale keuze
Vijf jaar lang wijdde de jongen zich volledig aan het klassieke ballet. Een veeleisende kunstvorm, bekend om zijn strenge discipline en voortdurende streven naar perfectie. Weinigen weten het, maar Van Damme werd zelfs uitgenodigd om te dansen in de Parijse Opera. De gratie van zijn bewegingen, zijn lichaamscontrole, zijn coördinatie: zoveel vaardigheden die hij later zou gebruiken in zijn beroemde vechtscènes.
Stel je eens een kind voor dat liever danst op een theaterpodium dan op het schoolplein. Precies in die context leerden de toekomstige « Brusselse spieren » zich te ontwikkelen.
De openbaring van de krijgskunsten
Jean-Claudes vader was zich bewust van de fysieke beperkingen van zijn zoon en schreef hem in voor karatelessen. Dat was een openbaring. Op tienjarige leeftijd begon hij met Shotokan, een traditionele Japanse stijl, voordat hij overstapte op kickboksen. Hij traint onvermoeibaar en combineert de discipline van ballet met de kracht van vechtsporten. Een zeldzame maar uiterst effectieve combinatie.
Zie vervolg op de volgende pagina
Mis het vervolg op de volgende pagina niet.
