Angela’s transformatie is voltooid. De rouwende dochter verdwijnt. De federale rechter verschijnt. « Ik denk dat het tijd is om uw echte problemen te bespreken, mevrouw Bradford. »
Het federale zegel glinstert in het middagzonlicht. Ray Coleman herkent het meteen. Zijn politieopleiding komt van pas als hij de officiële aanduiding leest die in goud is gegraveerd.
‘Oh mijn god.’ Zijn stem klinkt over het plotseling stille gazon. ‘Mevrouw, ik had geen idee dat u op de bank zat.’
Victoria’s zelfvertrouwen wankelt. « Op de reservebank? Welke reservebank? »
Ray neemt zijn hoed weer af, ditmaal met overduidelijke eerbied. « Mevrouw Bradford, u moet nu onmiddellijk ophouden met praten. »
“Waarom zou ik stoppen met praten?”
“Omdat je een federale rechter beledigt.”
De woorden kwamen als een donderslag bij heldere hemel. Verschillende gasten slaakten hoorbaar een zucht van verbazing. Harrisons champagneglas gleed uit zijn vingers en spatte in stukken uiteen op de plavuizen.
Victoria staart naar de map in Angela’s handen. « Dat is… Dat is onmogelijk. »
“Rechter Angela Washington, districtsrechtbank van de Verenigde Staten voor het oostelijke district van New York.” Rays stem klinkt gezaghebbend, alsof hij politieagent is. “Benoemd door de president, bevestigd door de Senaat.”
De menigte deinst instinctief achteruit. Zelfs rijke prominenten begrijpen de macht van de federale overheid.
Margaret pakt Victoria’s arm vast. « Victoria, we moeten nu vertrekken. »
Maar Victoria kan niet bevatten wat ze hoort. « Rechter? Is zij een rechter? »
‘Niet zomaar een rechter,’ vervolgt Ray somber. ‘Federale rechters worden voor het leven benoemd. Ze zijn in principe onaantastbaar.’
De vrouw in de roze jurk lijkt elk moment flauw te kunnen vallen. « We hebben tegen een federale rechter geschreeuwd. »
‘Je hebt geschreeuwd tegen iemand die je naar de gevangenis zou kunnen sturen,’ corrigeert Ray.
De fotograaf komt achter een heg vandaan, met zijn camera in de hand. « Ik heb alles gefilmd, de hele confrontatie. »
Victoria draait zich naar hem toe. « Verwijder die foto’s onmiddellijk. »
‘Eigenlijk,’ stottert de fotograaf, ‘denk ik dat ik ze moet bewaren, weet je, als bewijs.’
Thomas benadert Angela respectvol. « Edele rechter, uw vader zou zo trots op u zijn. Hij zei altijd dat u iemand van belang zou worden. »
‘Dank u wel, Thomas.’ Angela’s stem klinkt als die van een rechter. ‘U heeft uitstekend voor het pand gezorgd.’
Meer personeelsleden komen uit het huis tevoorschijn. De hoofdbutler, twee huishoudsters en de cateringmanager naderen allemaal met een duidelijk verschil in uitstraling.
‘Edele heer,’ zegt de butler voorzichtig. ‘We hebben altijd geweten dat dit het landgoed van uw familie was. We hebben gehoopt dat u zou terugkeren.’
Victoria kijkt vol afschuw toe hoe haar eigen personeel haar in de steek laat. « Jullie wisten het allemaal. Jullie wisten het al die tijd. »
‘Mevrouw, we hebben het u geprobeerd te vertellen,’ legt de cateringmanager uit, ‘maar u hebt nooit geluisterd.’
Rechercheur Coleman kijkt op zijn telefoon. « Edele rechter, ik heb net bericht gekregen van mijn commandant dat u contact met mij kunt opnemen als u hulp nodig heeft in deze zaak. »
« Dank u wel, rechercheur. Dat is wellicht nodig. »
De machtsverhoudingen zijn volledig omgedraaid. Victoria bevindt zich nu te midden van mensen die Angela’s autoriteit respecteren.
Een keurig geklede oudere man komt vanuit de parkeerplaats aanlopen. « Neem me niet kwalijk, ik zoek de cliënt van Richard Peton. Het gaat om een geschil over onroerend goed. »
Victoria zwaait wild. « Richard, hierheen. Godzijdank dat je er bent… »
De man blijft stokstijf staan als hij Angela ziet. Zijn aktentas valt uit zijn hand. « Rechter Washington. » Zijn stem breekt van angst. « Wat doet u hier? »
Angela glimlacht koeltjes. « Hallo meneer Peton. Ik neem aan dat u mevrouw Bradford vertegenwoordigt. »
De advocaat kijkt Victoria en Angela aan als een gevangen dier. « Ik… dat wil zeggen… er lijkt wat verwarring te bestaan. »
‘Inderdaad, die is er.’ Angela’s rechterlijke autoriteit vult de ruimte. ‘Twintig jaar verwarring.’
Victoria beseft dat haar advocaat doodsbang is voor haar tegenstander. « Richard, wat scheelt er met je? »
Peton veegt het zweet van zijn voorhoofd. « Victoria, we moeten dit even onder vier ogen bespreken. »
“Wat wilt u privé bespreken?”
“Uw juridische situatie is zojuist erg gecompliceerd geworden.”
De bruiloftsgasten kijken gefascineerd toe hoe Victoria’s wereld om haar heen instort. Maar Angela is nog niet klaar met het onthullen van de volledige omvang van haar macht.
Richard Peton trekt Victoria wanhopig apart. « We moeten onmiddellijk vertrekken. »
« Weggaan? Waarom zouden we ons eigen huis verlaten? »
Petons gezicht wordt lijkbleek. « Victoria, die vrouw is niet zomaar een federale rechter. Ze is rechter Angela Washington, van het Eastern District of New York. »
“En wat dan nog?”
‘Ze behandelt dus zware federale misdrijven, georganiseerde misdaad, corruptie binnen de overheid en financiële fraude.’ Zijn stem zakt tot een angstig gefluister. ‘Ze heeft vorig jaar drie congresleden tot gevangenisstraf veroordeeld.’
Victoria’s wereld staat op zijn kop. « Dat kan toch niet kloppen. »
‘Het wordt nog erger.’ Peton kijkt verwoed op zijn telefoon. ‘Volgens haar gerechtelijke dossiers heeft ze tientallen zaken over vastgoedfraude behandeld. Haar veroordelingspercentage is 97%.’
Het kleurt uit Victoria’s gezicht. Angela komt langzaam dichterbij, haar rechterlijke aanwezigheid nu onmiskenbaar.
« Meneer Peton, ik denk dat uw cliënt vragen heeft over eigendomsrechten. »
« Edele rechter, ik ben ervan overtuigd dat dit allemaal een misverstand is. »
