De familie verzamelde zich in een vergaderruimte met een lange houten tafel en leren stoelen.
Laura zat tegenover me, haar rug gerustgesteld, haar gezicht sereen. Ze geloofde nog steeds dat het testament gunstig voor haar zou zijn. Ze was tenslotte het toegewijde meisje. Zij was degene die zoveel had opgeofferd. Tenminste, dat vertelde ze zichzelf en iedereen al jaren.
De advocaat schraapte zijn keel en begon.
Hij kondigde aan dat mijn vader zijn testament een maand voor zijn dood had herschreven.
Er viel stilte in de kamer.
Laura’s zelfverzekerde glimlach wankelde even, maar bleef bestaan.
De advocaat las vervolgens de voorwaarden voor.
Het grootste deel van de erfenis van mijn vader — het huis, de investeringen, de spaarrekening — alles van betekenis is aan mij doorgegeven. Laura en mijn moeder kregen slechts het wettelijke minimum, een symbolisch bedrag dat volgens de staatswet onbetwistbaar is.
Laura sprong overeind, haar gezicht verwrongen van woede.
« Het is gek! Hij was niet langer in zijn normale staat. Uiteindelijk was hij zijn verstand kwijtgeraakt. Iedereen weet dat. Hij leed aan dementie. Hij wist niet eens wat hij gebaren! »
Ze scande de kamer, verwachtte steun, verwachtte dat haar dierbaren haar zouden steunen zoals ze altijd hadden gedaan.
De advocaat bleef kalm, totaal onaangedaan door zijn uitbarsting.
« Sterker nog, mevrouw Barnes, uw vader verwachtte dat u die verklaring zou doen. Daarom zijn er meer van hen. »
Hij opende het grote dossier dat hij bij zich droeg en begon uit te leggen.
Zes maanden voordat hij stierf, kreeg mijn vader een telefoontje van zijn bank. Iemand had geprobeerd $30.000 van zijn spaarrekening op te nemen met een vervalste handtekening. De fraudeafdeling van de bank had de transactie opgemerkt en afgewezen. Zij gaven mijn vader alle benodigde documenten, waaronder een professionele handschriftanalyse.
De advocaat pauzeerde en keek Laura recht in de ogen.
« Analyse heeft u als de vervalser geïdentificeerd, mevrouw Barnes. »
De kamer werd volledig stil.
Ik zag Laura’s zelfvertrouwen breken als een vallend masker, waardoor een verborgen lelijkheid zichtbaar werd. Zijn mond ging open en dicht, maar er kwamen geen woorden uit.
Voor het eerst in haar leven was ze sprakeloos.
De advocaat vervolgde met een kalme en professionele stem.
« Je vader koos ervoor je niet te confronteren met de vervalsing. Hij vreesde je reactie als je wist dat hij het wist. In plaats daarvan bracht hij de volgende vijf maanden door met discreet observeren van jou, het verzamelen van extra bewijs en het nemen van stappen om ervoor te zorgen dat zijn laatste wensen onherroepelijk waren. Hij raadpleegde twee onafhankelijke artsen die hem onderzochten en schriftelijk bevestigden dat zijn geestelijke vermogens intact waren. Drie getuigen waren aanwezig bij de ondertekening van het nieuwe testament; Ze waren gerespecteerde leden van de gemeenschap, zonder enige band met de familie. »
« Hij zei tegen me: ‘Ik wil er zeker van zijn dat Laura nooit kan doen alsof ik niet wist wat ik deed.’ »
De advocaat keek Laura met een soort medelijden aan.
« Hij wist precies wat hij deed, mevrouw Barnes. Hij wilde alleen zien of je zou bekennen. Of je enige spijt zou tonen voor wat je probeerde te doen. Je hebt het nooit gedaan. »
Maar dat was nog niet alles.
De advocaat presenteerde vervolgens de officiële schriftelijke verklaring van mevrouw Eleanor — een gedetailleerd verslag, als ooggetuige, van wat er gebeurde op de dag dat ik instortte.
Elk woord dat Laura zei, werd opgenomen.
« Bel niemand. Ze doet alsof. Als ze een scène doet, moeten we dat uitstellen. »
De getuigenis beschreef hoe Laura mijn telefoon pakte en op stil zette. Hij beschreef de minuten die waren verstreken terwijl ik bewusteloos op de grond lag, zonder dat iemand in mijn familie om hulp riep.
De advocaat legde uit dat mijn vader mevrouw Eleanor had opgedragen waakzaam te zijn nadat hij de vervalsing had ontdekt. Hij vermoedde dat Laura op de een of andere manier mijn erfenis wilde toe-eigenen. Hij had nooit gedacht dat ze zo ver zou gaan.
